Ανοιχτή Τοποθέτηση των απολυμένων της ΛΑΡΚΟ
Θέμα: Οι εξελίξεις στην ΛΑΡΚΟ, το πολιτικό σύστημα της «ανταγωνιστικότητας» και των «γεωπολιτικών προβλέψεων» με γνώμονα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, οι «επιστήμονες» λαδέμποροι, οι απολυμένοι της ΛΑΡΚΟ και ο δρόμος που συνεχίζουμε.
Οι εξελίξεις στην ΛΑΡΚΟ
Η αρθρογραφία του τελευταίου διαστήματος που λέει ότι «η Κυβέρνηση εξετάζει την επανεκκίνηση των διαγωνισμών με στόχο την επαναλειτουργία της ΛΑΡΚΟ» αντικειμενικά ωθεί εκατοντάδες συναδέλφους και κατοίκους από τα ΛΑΡΚΟΧΩΡΙΑ να μας ρωτάνε «εάν ισχύουν ή έστω εάν υπάρχει κάποια θετική εξέλιξη για την επαναλειτουργία της». Παράλληλα με τα δημοσιεύματα, επιβεβαιώνοντας το σύνθημα που βγήκε στο δρόμο του αγώνα «λέγατε για επενδυτή και βρήκατε παλιατζή», στελέχη της ΛΑΡΚΟ που συνεχίζουν να (κάνουν πως) εργάζονται σε αυτή, «παπαγαλίζουν» ότι «σε αυτή την φάση θα μπουν εργολάβοι να κάνουν σκράπ τις εγκαταστάσεις και μέχρι το καλοκαίρι θα υπάρξει πρόοδος στους διαγωνισμούς στην κατεύθυνση επαναλειτουργίας». Μάλιστα ξεπερνώντας και τα όρια του τσαρλατανισμού, λένε ότι «την ΛΑΡΚΟ την έχει πάρει ο όμιλος Μυτιληναίου».
Το Σωματείο μας, με σκοπό την επίσημη ενημέρωση, πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησε συνάντηση με την Ειδική Διαχείριση, η οποία μας είπε κατά λέξη τα παρακάτω και μετά από συλλογική εκτίμηση στο Δ.Σ. τα ερμηνεύουμε ως εξής:
Ειδική Διαχείριση: «Διαβάσαμε και εμείς τα δημοσιεύματα, όμως δεν τα επιβεβαιώνουμε γιατί δεν ξέρουμε κάτι. Ενδεχομένως να είναι “πηγές” απ’ το υπουργείο που εμείς δεν γνωρίζουμε».
Ερμηνεία Σωματείου: ή νόμιζαν ότι είμαστε Κινέζοι ή μας πέρασαν για μικρά παιδιά που πιπιλούν το δάχτυλο ή η Κυβέρνηση σπαταλά από τον κρατικό προϋπολογισμό μισό εκατομμύριο ευρώ κάθε μήνα στην Ειδική Διαχείριση για να «έχει γλάστρες». Εκτιμούμε ότι με κυβερνητική εντολή δεν ήθελαν να μας πουν περισσότερα.
Ειδική Διαχείριση: «Η ερμηνεία των νομικών της ειδικής διαχείρισης στο ζήτημα του υποχρεωτικού επαναληπτικού διαγωνισμού που ορίζει το άρθρο 21 ν.4664/2020, είναι ότι ο διαγωνισμός δεν βγήκε άγονος αλλά ματαιώθηκε γιατί ο νέος ιδιοκτήτης δεν ήρθε να υπογράψει. Σε αυτή την περίπτωση δεν υποχρεούμαστε να κάνουμε επαναληπτικό διαγωνισμό». «Τον Δεκέμβριο που έληγε η θητεία της Ειδικής διαχείρισης, η Κυβέρνηση εξέτασε την πτώχευση της ΛΑΡΚΟ. Τελικά μας έδωσε παράταση μέχρι τον Δεκέμβριο του 2025, αλλά μέχρι σήμερα δεν μας έχει δώσει κάποια κατεύθυνση». «Το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας δεν ανανεώνει τις άδειες των μεταλλευτικών δικαιωμάτων, οι οποίες λήγουν το 2026 και θα γυρίσουν στην ευθύνη του δημοσίου».
Ερμηνεία Σωματείου: Καταρχάς σ’ ένα ακόμη σημείο έρχονται σε αντίφαση με τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν. Το επιχείρημα ότι «ο διαγωνισμός δεν ήταν άγονος, ματαιώθηκε γιατί η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ δεν προσήλθε να υπογράψει», εκθέτει την Κυβέρνηση. Εάν ισχύει αυτό το σενάριο, σύμφωνα με τον δικό τους νόμο, δεν θα έπρεπε να επιστρέψουν την εγγυητική επιστολή στην ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ που προβλεπόταν από τους όρους του διαγωνισμού και ήταν ύψους 50.000.000 εκ ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση κατά εντολή μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και στα πλαίσια της μοιρασιάς των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, η Κυβέρνηση προωθεί την πλήρη διάλυση της ΛΑΡΚΟ σε πολλά κομμάτια και στην λογική «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε». Προωθεί μία πολιτική η οποία μπορεί και να “οδηγήσει” σε ανάλογα αποτελέσματα με αυτά της περιόδου των αρχών του προηγούμενου αιώνα, όπου η αξιοποίηση των μεταλλευμάτων Νικελίου και Κοβαλτίου πραγματοποιούταν σε χώρες του εξωτερικού.
Η μόνη αλλά ουσιαστική διαφορά είναι ότι το 1920 δεν είχαμε υποδομές και τεχνογνωσία για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, ενώ σήμερα έχουμε και μάλιστα πρωτοποριακή και υψηλού επίπεδου όπως θα αναφερθούμε στην συνέχεια της τοποθέτησής μας. Παράλληλα μέσα από αυτή την πολιτική τζόγου για την αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, προωθείται και η πλήρη καταστροφή του εργοστασίου και των εγκαταστάσεων (σκραπ), από την οποία θα «φάνε μέχρι σκασμού οι Μαυρογιαλούροι, οι Κρούεζοι» και ημέτεροι τους μεγαλοεργολάβοι.
Ειδική Διαχείριση: «Η Ειδική Διαχείριση δέχθηκε Κυβερνοεπίθεση στα ηλεκτρονικά αρχεία της ΛΑΡΚΟ. Τα αρχεία που είναι με τη μορφή του εντύπου υλικού, έχουν μπει σε κοντέινερ και έχουν μεταφερθεί στο εργοστάσιο».
Ερμηνεία Σωματείου: Στα πλαίσια της προώθησης των παραπάνω, είτε με «Κυβερνοεπίθεση», είτε κυβερνοεπίτηδες, το σίγουρο είναι ότι απολύθηκε το εξειδικευμένο προσωπικό που αποτελούσε εγγύηση για την διασφάλιση της περιουσίας της ΛΑΡΚΟ. Τα πάντα εδώ και 8 μήνες έχουν μείνει αφύλακτα και η εκτίμηση μας είναι ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες έχει γίνει ενδεχομένως και ανεπανόρθωτη ζημιά σε υποδομές και την καταγεγραμμένη τεχνογνωσία. Όπως και να έχει είναι έγκλημα εις βάρος της περιουσίας του λαού και η Κυβέρνηση έχει την ευθύνη. Παράλληλα οφείλει να σταματήσει εδώ και τώρα αυτό το έγκλημα και χωρίς καμία συγκάλυψη να ενημερώσει για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Οι «επιστήμονες» λαδέμποροι και το πολιτικό σύστημα της «ανταγωνιστικότητας» και των «γεωπολιτικών προβλέψεων» με γνώμονα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Στα συγγράμματα του ο Παυσανίας αναφέρει για την ύπαρξη των μεταλλείων Βοιωτίας (της ΛΑΡΚΟ δηλαδή). Με λίγα λόγια η ύπαρξη τους ανακαλύφθηκε πριν την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο, πριν «την εκλογή του Τράμπ και των ευκαιριών που γεννούν» οι γεωπολιτικοί πολεμικοί ανταγωνισμοί, οι οποίοι μέσα από προσωρινές εκεχειρίες και οικονομικούς δασμούς προετοιμάζουν νέα κλιμάκωση των πολέμων με ότι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς.
Μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «το έχουν τύμπανο» και οι ελληνικές κυβερνήσεις «κρυφό καμάρι» ότι η Χώρα μας έχει στο υπέδαφος της το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική βιομηχανία που τα αξιοποιούσε παράγοντας σιδηρονικελίο.
Γνωστό είναι και το ότι η ΛΑΡΚΟ έχει παράξει πειραματικά Ανοξείδωτο Χάλυβα, καθαρό Νικέλιο και Κοβάλτιο (Πυρομεταλλουργικα, με την μέθοδο της ηλεκτρόλυσης και με την μέθοδο της υδρομεταλλουργίας). Επίσης έχει παράξει και άλλα υποπροϊόντα όπως η σκουριά, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιήσει πολύπλευρα τις αντικειμενικές ενεργειακές δυνατότητες που έχουν διαμορφωθεί γεωλογικά μετά από 6 δεκαετίες εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου, όπως είναι πχ οι τεράστιες δεξαμενές που έχουν δημιουργηθεί από την επιφανειακή εκμετάλλευση μεταλλευμάτων, αλλά και τις δυνατότητες που αναπτύσσονται κατά την παραγωγική της διαδικασία όπως είναι τα χιλιάδες κμ/ώρα ζεστά ύδατα κ.α.
Επίσης γνωστό είναι ότι τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα, τα καράβια, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα κτίρια και οι μεταλλικές κατασκευές υψηλής αντοχής, οι εργαλειομηχανές και τα μηχανήματα παραγωγής στις βιομηχανίες, οι αγωγοί μεταφοράς καυσίμων, οι δεξαμενές αποθήκευσης καυσίμων και τροφίμων, τα κινητά τηλέφωνα, οι επαναφορτιζόμενες συσκευές, η ηλεκτροκίνηση, τα οπλικά συστήματα, οι υπολογιστές, οι ηλεκτρονικές συσκευές, ο ιατρικός εξοπλισμός, ο εξοπλισμός εστίασης, οι απορροφητήρες, οι ηλεκτρικές κουζίνες, τα ψυγεία, τα κουτάλια, τα μπρίκια, οι κατσαρόλες κ.α προϊόντα που είναι χρήσιμα για την καθημερινότητα μας αλλά και αποτελούν πυλώνα υποδομών και ανάπτυξης της βιομηχανίας της χώρας μας, έχουν μέσα Νικέλιο και Κοβάλτιο.
Όλα τα παραπάνω τα ξέρουμε. Μέσα από τις μεγάλες και πολύμορφες κινητοποιήσεις των τελευταίων 5 ετών τα αναδείξαμε με τεκμήρια και ντοκουμέντα στην Κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματα της Βουλής, σε δικαστήρια, εισαγγελείς και αρμόδιους οργανισμούς. Το πιο θετικό από όλα είναι ότι μέσα από την έκφραση αλληλεγγύης που έχουμε δεχθεί έμαθαν για την ύπαρξη τους χιλιάδες εργαζόμενοι από άκρη σε άκρη όλης της χώρας. Αρκετοί και στο εξωτερικό.
Ένα από τα συμπεράσματα που βγαίνει μέσα από την πείρα του πεντάχρονου αγώνα είναι ότι τα κόμματα, ο πολιτικός κόσμος συνολικά, τα γνώριζε και μάλιστα πολύ καλά.
Από αυτή την άποψη όσοι Κυβέρνησαν διαχρονικά, η Ε.Ε. και οι υποστηρικτές της «υγιείς ανταγωνιστικότητας» έχουν την πολιτική ευθύνη γιατί δεν ανέδειξαν και δεν αξιοποίησαν αυτές τις δυνατότητες οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν πυλώνα ανάπτυξης της συνολικής βιομηχανίας της χώρας μας, εξασφαλίζοντας χιλιάδες θέσεις εργασίας, παραγωγή προϊόντων τεράστιας υπεραξίας για την αυτάρκεια των εγχώριων βιομηχανικών και λαϊκών καθημερινών αναγκών αλλά και την αύξηση των εξαγωγών τέτοιων προϊόντων.
Η ευθύνη αυτή γίνεται εγκληματική, από το γεγονός ότι εδώ και 6 δεκαετίες (μισές στον ιδιώτη Μποδοσάκη και μισές στο Κράτος των Μποδοσακηδων) οι εργαζόμενοι πληρώσαμε με νεκρούς την παραγωγή της ΛΑΡΚΟ και αυτοί όχι μόνο δεν αξιοποίησαν τις ανεξάντλητες δυνατότητες εκσυγχρονισμού και πολύμορφης ανάπτυξης, αλλά απεναντίας μέσα από συγκεκριμένες κοινές πολιτικές που με ευλάβεια στήριξαν και εφάρμοσαν, δημιούργησαν τα «εργαλεία» να τις απαξιώσουν και να φρενάρουν την ανάπτυξη τους.
Βέβαιος το έγκλημα αυτό γίνεται πολλαπλάσιο από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία αξιοποιώντας τα «εργαλεία» απαξίωσης που όλοι μαζί δημιούργησαν, έκλεισε την ΛΑΡΚΟ, απέλυσε το σύνολο των εργαζομένων, κατέστρεψε και καταστρέφει ολόκληρες περιοχές γύρω από αυτή, ισοπεδώνει ότι έχει απομείνει από μέσα παραγωγής, υλική και έμψυχη τεχνογνωσία.
Έχει αξία να τονίσουμε ότι μέσα από αυτή την απαξίωση κέρδισαν και προβλέπουν ακόμη περισσότερα να κερδίσουν, οι ιδιοκτήτες μεγάλων εγχώριων και Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που παράγουν και εμπορεύονται τα προϊόντα που θα μπορούσε να παράγει η ΛΑΡΚΟ.
Συμπερασματικά.
Η πολιτική της «ανταγωνιστικότητας» είναι αυτή που δημιουργεί τους πολέμους για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, καθορίζει την παραγωγή, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων σύμφωνα με τις τιμές του προϊόντος και εν τέλει τις τσέπες αυτών που καρπώνονται τα κέρδη, είτε από τις εξαγωγές, είτε από τις εισαγωγές προϊόντων που θα μπορούσες να παράγεις.
Η τακτική της «εξυγίανσης ή της εκκαθάρισης» είναι αυτή που αξιοποιείται ως «εργαλείο» για να χτυπήσει εργατικά και μισθολογικά δικαιώματα, να ενεργοποιήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να συγκαλύψει τα αδιέξοδα της «ανταγωνιστικότητας» και παράλληλα να διαγράψει και να «ξεπλένει» την διαχειριστική ρεμούλα, τα ρουσφέτια, το βόλεμα ημετέρων. Εν τέλει «φορτώνει» τα βάρη στους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό ο οποίος καλείται να «πληρώσει το μάρμαρο» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Η επιχειρηματολογία «της ιδιωτικοποίησης και των κερδοφόρων επενδύσεων» είναι η καλλιέργεια αυταπατών απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό, η «καραμέλα» για τάχα «άνοιγμα θέσεων εργασίας προς όφελος των τοπικών κοινωνιών». Σε αυτή την βάση αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ατάκες του «πατριώτη» πρώην Υπουργού κ. Σταϊκούρα όπου στην επιχειρηματολογία για την έναρξη της εκκαθάρισης έλεγε «θα έρθει επενδυτής και θα γίνετε μικρό Παρίσι!!!» και στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ με τις απολύσεις «δεν υπάρχει επενδυτής, φιλάκια!!!»
Οι φανφάρες περί «συμμόρφωσης στους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς και τα δεν μπορεί να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος» είναι η «δικαιολογία» στο να κλείνουν επιχειρήσεις, όπως έκαναν στην ΛΑΡΚΟ μέσα από το στημένο «πρόστιμο των κρατικών ενισχύσεων» και την συνειδητή «υπερχρέωση στην ΔΕΗ».
Από αυτή την σκοπιά
Τα δημοσιεύματα που αφορούν την αξιοποίηση των μεταλλευμάτων της ΛΑΡΚΟ έχουν βάση και δεν θα μπορούσε να μην έχουν γιατί αφορούν ένα χρυσορυχείο όπως είναι το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου στην Ε.Ε., αλλά και τα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σκραπ από την καταστροφή των εγκαταστάσεων της.
Αλλά…
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έκλεισε την ΛΑΡΚΟ όπως και πολλές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας με κριτήριο την «ανταγωνιστικότητα» και τα κέρδη των λίγων.
Ούτε μπορούμε να βασιστούμε σε «επιστημονικές» προβλέψεις που προσπερνούν τις πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης και κάλυψης των αναγκών και ερμηνεύοντας ως «λαδέμποροι» επικεντρώνουν την προσοχή τους αυστηρά και μόνο στα στοιχεία των γεωπολιτικών πολέμων, των τιμών, των κερδών, εν ολίγοις στον «τζόγο» της ανεργίας, της ερήμωσης ολόκληρων περιοχών και του θανάτου στις κρεατομηχανές των πολέμων για να «φουσκώσουν» οι τσέπες των λίγων.
Πχ λένε ότι «εάν η Ινδία περπατήσει σε μείωση παραγωγής η ΛΑΡΚΟ έχει προοπτική». Και εμείς ρωτάμε «εάν δεν κάνει η Ινδία μείωση παραγωγής, η ΛΑΡΚΟ δεν έχει μέλλον; Και γιατί όχι; Θα χωνέψει το υπέδαφος της Ελλάδας το Νικέλιο που έχει στα «σπλάχνα» του, δεν έχουμε την τεχνογνωσία να τον αξιοποιήσουμε ή δεν χρειαζόμαστε προϊόντα Νικελίου ως χώρα;
Ακόμη περισσότερο δεν μπορούμε να βασιστούμε στα «φιρμάνια» μιας κυβέρνησης, η οποία:
● Μίλησε για «εκκαθάριση εν λειτουργία με στόχο την μείωση του κόστους παραγωγής και την συνέχιση της λειτουργίας» και ενώ την υπερχρέωσε τετραπλασιάζοντας το κόστος παραγωγής σπαταλώντας πάνω από μισό δις ευρώ, στην συνέχεια σταμάτησε την παραγωγή της ΛΑΡΚΟ, μας απέλυσε και την έκλεισε με επιχείρημα ένα στημένο «πρόστιμο» και το ότι «η ΛΑΡΚΟ δεν παράγει, οι εργαζόμενοι κάθονται και πληρώνονται».
● Μίλησε για «επιτυχία της ιδιωτικοποίησης στην βάση των οδηγιών της Ε.Ε. και μεταβίβαση σε νέο ιδιοκτήτη» και ενώ μας απέλυσε, τον ματαίωσε.
● Ενώ τα τελευταία δημοσιεύματα επικαλούνται «πηγές των υπουργείων», τα εκτελεστικά όργανα της Κυβέρνησης επικαλούνται ότι «το χαρτοφυλάκιο της ΛΑΡΚΟ δεν το έχουν πια» (ΤΑΙΠΕΔ) και η ειδική διαχείριση ότι «δεν ξέρει τίποτα και τα Υπουργεία δεν ανανεώνουν τις Μεταλλευτικές άδειες της ΛΑΡΚΟ», που αυτό σημαίνει ότι από το προηγούμενο σχέδιο διχοτόμησης, τώρα προωθείται η πολυδιάσπαση της περιουσίας της ΛΑΡΚΟ στην λογική «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε».
● Μέσω της ειδικής διαχείρισης επικαλείται ότι «δέχθηκε κυβερνοεπίθεση στα αρχεία της ΛΑΡΚΟ», όμως δεν απαντά στο εύλογο ερώτημα «από ποιους και τι ζημιά έχει γίνει στα αρχεία μιας στρατηγικής σημασίας επιχείρησης (;)».
● Επέλεξε να απολύσει το σύνολο των εξειδικευμένων εργαζομένων και να αναθέσει την φύλαξη και την «συντήρηση» σε εργολάβους τους οποίους χρυσοπληρώνει για να απασχολούν ανασφάλιστους συνταξιούχους πρώην αστυνομικούς (και εκλεκτούς του Σταϊκούρα), αφήνοντας έκθετα τις επικίνδυνες εγκαταστάσεις, τα ιατρεία, τα αρχεία της ΛΑΡΚΟ που είναι η καταγεγραμμένη τεχνογνωσία 6 δεκαετιών.
● Στις 4 γενιές εργαζομένων οι οποίοι για να την χτίσουμε και να την αναπτύξουμε «χάσαμε» 80 αδέλφια μας στις βάρδιες, εκατοντάδες από επαγγελματικές ασθένειες, εκατοντάδες ακόμη πήραμε πιστοποίηση αναπηρίας, «για ανταμοιβή» μας έκλεψε τον μόχθο μιας ζωής, μας απέλυσε, προσπαθεί να μας εκτοπίσει από τον τόπο που μας γέννησε, μας μεγάλωσε και έχει «μέσα στα σπλάχνα» τους νεκρούς μας.
● Το περιβόητο «κοινωνικό δίχτυ προστασίας» που τάχα θα «εξασφάλιζε όλους τους απολυμένους», 8 μήνες μετά τις απολύσεις έχει εγκλωβίσει εκατοντάδες ανέργους τις ΛΑΡΚΟ και των εργολαβιών και στην Κυβέρνηση δεν έχουν το σθένος είτε να λύσουν το πρόβλημα, είτε να τοποθετηθούν και να πουν ότι εκτός από ψεύτες, είναι και… ψευταράδες.
● Όσα αφορούν την «τυφλή δικαιοσύνη ή το κράτος δικαίου», όπως το λένε, αυτό και αν το είδαμε. Για να απολύσουν εκατοντάδες εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ έκαναν δεκτές σε μια νύχτα τροπολογίες με αναχρονισμένες ημερομηνίες, ενώ για την εκδίκαση της ανάκλησης των απολύσεων, υπόθεση που αφορά την ζωή εκατοντάδων οικογενειών πρέπει να περάσουν χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδίκαση ανάκλησης της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων που επέτρεψαν τις απολύσεις, η οποία έχει μεταφερθεί για τις 8 Ιουλίου του 2025, δηλαδή ένα χρόνο μετά τις απολύσεις, ενώ όσο αφορά την εκδίκαση οικονομικών απαιτήσεων των εργαζομένων το πιο πιθανό είναι πως ακόμη και εάν ύπαρξη «δικαίωση», την οποιαδήποτε διαφορά θα την λάβουν οι νόμιμοι κληρονόμοι των απολυμένων.
Βέβαια δεν μας κάνει εντύπωση, είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που στην συγκεκριμένη περίπτωση και σε αυτή την φάση έχει πρωταγωνιστή την ίδια Κυβέρνηση, το οποίο για να υπερασπιστεί τις τσέπες των λίγων:
● Οδήγησαν δύο τρένα με αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή δολοφονώντας 57 ανθρώπους και μας είπαν ότι «έφταιγε ο σταθμάρχης».
● Που τους ρωτάμε «τι κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία και έκαψε ζωντανούς όσους είχαν επιζήσει από την σύγκρουση;» και απαντούν με «σιγή ιχθύος».
● Που έγιναν εργολάβοι χωματουργικών εργασιών και μπάζωσαν τα στοιχεία.
● Που με τις πολιτικές τους έχουν μετατρέψει την ζωή μας σε μία απέραντη κοιλάδα των Τεμπών, μετρώντας κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς και στην καθημερινή κίνηση των οικογενειών μας, νεκρούς τραυματίες και ανάπηρους.
● Που από την μία μας εκμεταλλεύονται ήλιο με ήλιο, απόβραδο με ξημέρωμα και μας δίνουν ψίχουλα και από την άλλη μας τα παίρνουν πίσω από την δυσβάσταχτη ακρίβεια στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που με την εργασία μας παράγονται.
● Που από την μία μας λένε ότι «δεν επιτρέπουν τα δημοσιονομικά περιθώρια» για αύξηση των μισθών, την υγεία, την παιδεία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, για ουσιαστικά μέτρα και έργα αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής θωράκισης. Και από την άλλη πανηγυρίζουν για την «δημοσιονομική χαλάρωση που θα δώσει την δυνατότητα για αγορά και επιδοτήσεις στην παραγωγή νέων εξοπλιστικών συστημάτων».
● Που την «πράσινη ανάπτυξη για να σώσουμε τον πλανήτη από την υπερθέρμανση», την υποδέχεται με γρήγορους ρυθμούς η «πολεμική οικονομία», η κατασκευή και η χρήση όπλων στους πολέμους και δεν αποκλείετε τώρα μας πουν και για τα «πράσινα πυρηνικά όπλα που η χρήση τους θα σώσουν την ανθρωπότητα από το φαινόμενο του θερμοκηπίου».
● Που από την μία δηλώνουν «σύμμαχοι και έτεροι» με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το Ισραήλ, την Τουρκία, την Ουκρανία, δηλώνουν την στήριξη τους «στο δικαίωμα της αυτοάμυνας του Ισραήλ», «στον πατριωτικό πόλεμο του Ζελένσκι», «στην ανατροπή του καθεστώτος από αντάρτες (επικηρυγμένους από τους ίδιους τρομοκράτες Τζιχαντιστές) στην Συρία». Και από την άλλη «τραβούν τα μαλλιά τους σαν χήρες σε αρχαία τραγωδία» για τους χιλιάδες αμάχους νεκρούς στην Γάζα, κλαίνε γιατί από την μοιρασιά στην Ουκρανία μένουν απ’έξω και μας λένε ότι «πρέπει να θωρακίσουμε την άμυνα της χώρας απέναντι στους κακούς γείτονες», ενώ έχουν δώσει την μισή Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και στέλνουν στρατεύματα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα μας.
Οι απολυμένοι της ΛΑΡΚΟ και ο δρόμος που συνεχίζουμε.
Μέσα στην καθημερινότητα του ηρωικού αγώνα μας, ακούσαμε πολλά, είδανε ακόμη περισσότερα και εντελώς διαφορετικά από αυτά που είπαν. Κανείς δεν μπόρεσε και ούτε μπορεί να μας εγκλωβίσει στην αναμονή «του κάντε λίγο υπομονή και θα ανοίξει πάλι η ΛΑΡΚΟ, αλλά για να έρθει επενδυτής δεν πρέπει να έχετε σωματείο και απαιτήσεις».
Δεν πέσαμε. Μείναμε όρθιοι. Συνεχίζουμε. Στην ΛΑΡΚΟ υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει οργανωμένη εργατική τάξη, η οποία έχοντας στο πλευρό τις τοπικές κοινωνίες και ένα μεγάλο πανελλαδικό μέτωπο αλληλεγγύης έχει διεξάγει διαχρονικούς μεγάλους αγώνες για να την κρατήσει ανοιχτή, για την ανάπτυξη της προς όφελος των εργαζομένων και την οικονομία της χώρας συνολικά.
Ακόμη και σήμερα, 8 μήνες μετά τις απολύσεις, στο «σάλπισμα» του σωματείου μας δηλώνουμε παρών και παρούσες, αγωνιζόμαστε καθημερινά απέναντι στα προβλήματα επιβίωσης των οικογενειών μας, αλλά και την επαναλειτουργία της ΛΑΡΚΟ.
Χωρίς αυταπάτες και με το κεφάλι ψηλά.
Στην ερώτηση εκατοντάδων συναδέλφων που με αφορμή τα τελευταία δημοσιεύματα μας ρωτάνε «εάν θα ανοίξει η ΛΑΡΚΟ», η απάντηση είναι ότι η ΛΑΡΚΟ σίγουρα έχει δυνατότητες και σίγουρα θα αξιοποιηθούν υπέρ των εργαζομένων κάτω από μία ριζική ανατροπή της πολιτικής και της οικονομίας που γνωρίζουμε σήμερα.
Γι’ αυτό και μέσα στα σημερινά δεδομένα, αμφισβητώντας τις πολιτικές που την έκλεισαν, κρατάμε την ενότητα μας, την οργάνωση στο σωματείο μας και συνεχίζουμε τον αγώνα για την επαναλειτουργία της, για την βελτίωση των όρων διαβίωσης μας, δίπλα και μαζί με όλη την εργατική τάξη της χώρας μας.
Σε αυτή την βάση θα συνεχίζουμε να εξαντλούμε όλα τα περιθώρια και όλα τα μέσα προς όφελος των εργαζομένων, τα σχέδια τους θα μας βρίσκουν μπροστά και ενωμένους, είτε το θέλουν είτε όχι.
Σε αυτή την φάση δηλώνουμε ότι: Εάν Κυβέρνηση δεν τοποθετηθεί δημόσια και επίσημα για το τι σχέδιο έχει στην κατεύθυνση ενιαίας επαναλειτουργίας και επαναπρόσληψης όλων των απολυμένων, μην τολμήσουν να προσπαθήσουν την είσοδο παλιατζήδων στις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ. Δεν θα το επιτρέψουμε με όλα τα μέσα.
Στις τελευταίες συγκλονιστικές κινητοποιήσεις, με κορυφαία στις 28 Φεβρουαρίου 2025 ο λαός μας έγραψε ιστορία, αποδείχθηκε στην πράξη η δύναμη μας.
Με αυτή την δύναμη παίρνουμε «οξυγόνο» και συνεχίζουμε μέχρι την Νίκη. Μέχρι οι τζιμινιέρες της χώρας μας να καπνίζουν προς όφελος αυτών που « βάζουν το κάρβουνο στις μηχανές και γυρνούν το γρανάζι της παραγωγής».
Στο δίλημμα: «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», διαλέγουμε τις ζωές μας και για αυτόν τον ιερό σκοπό τίποτα δεν μας σταματά, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, όσο προχωρεί φουσκώνει». Επόμενος σταθμός η Πανελλαδική Πανεργατική 24ωρη απεργία στις 9 Απριλίου 2025 και η απεργιακή συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Αταλάντης στις 11.00 πμ.
Τέλος, εμείς οι απολυμένοι τις ΛΑΡΚΟ όπου στην πλειοψηφία μας για να μάθουμε να κάνουμε το χώμα ατσάλι εγκαταλείψαμε το σχολειό, μπήκαμε μέσα στην φωτιά, την κάπνα των καμινιών και την αντάρα των μεταλλείων από την εφηβεία, γίναμε ασχημομούρηδες σαν τον Ήφαιστο και μείναμε αγράμματοι, η περιουσία μας στην μέχρι σήμερα ζωή μας είναι το συμπέρασμα που διδαχτήκαμε από την τεράστια έκφραση αλληλεγγύης της εργατικής τάξης στον αγώνα μας.
Από αυτό το μάθημα ζωής, ένα μόνο μπορούμε να δηλώσουμε και να υπογράψουμε με αίμα από την καρδιά μας και είναι η φράση που από το βήμα των αγώνων την βροντοφώναξαν τα παιδιά μας:
«Με το κεφάλι ψηλά συνεχίζουμε, καλούς αγώνες».
Καλή αντάμωση αδέλφια στους δρόμους των αγώνων.
Εκεί θα βρούμε το δίκιο μας.
Με θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλη την εργατική τάξη της χώρας και του εξωτερικού.
Το
Διοικητικό Συμβούλιο
