Αν κάτι χαρακτηρίζει την Κυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019 και έπειτα, αυτό συνίσταται στην αλόγιστη σπατάλη δημοσίων πόρων με σκοπό την επικοινωνιακή διαχείριση κάθε προβλήματος, ακόμη και του πλέον υπαρξιακού για την πατρίδα μας. Οι πληροφορίες για την προμήθεια από την Τουρκία των πυραύλων Meteor αναδεικνύει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο τις ασυνέχειες στην ελληνική εξωτερική πολιτική κατά την τελευταία εξαετία.
Με την πάροδο της κρίσης του καλοκαιριού του 2020, όταν το τουρκικό ερευνητικό Oruc Reis «το έπαιρνε ο άνεμος» κατά τον τότε Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, ο κ. Μητσοτάκης απέτυχε να αναδείξει την ευρωπαϊκή διάσταση του τουρκικού αναθεωρητισμού και τον κίνδυνο, ο οποίος αφορά την ασφάλεια και τη σταθερότητα σε αυτή την ευρωπαϊκή γειτονιά. Αδιάσειστη απόδειξη αποτέλεσε η απόφαση της Γερμανίας, το 2021, να προχωρήσει κανονικά στην πώληση υποβρυχίων τύπου 214 στην Τουρκία ανατρέποντας τη σχετική ισορροπία στο Αιγαίο, η οποία έως τότε ήταν ευνοϊκή για την Ελλάδα. Το Βερολίνο ουδέποτε λογοδότησε για την εν λόγω απόφαση και αντιθέτως, συνέχισε στην πορεία της εξοπλιστικής συνεργασίας με την Τουρκία, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν τα ελληνικά – και εν τέλει, ευρωπαϊκά – διλήμματα ασφαλείας.
Ακολούθως, αντί το πάθημα να καταστεί μάθημα για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, η σύναψη της ελληνογαλλικής συμφωνίας ουδέποτε συμπεριέλαβε τον όρο μη πώλησης γαλλικών οπλικών συστημάτων τεχνολογίας αιχμής στην Τουρκία και σήμερα, 4 χρόνια μετά, βρισκόμαστε ενώπιον της ακύρωσης του βασικού συγκριτικού πλεονεκτήματος των Meteor για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Όταν επισημαίνονταν οι εν λόγω κίνδυνοι κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την ελληνογαλλική συμφωνία, ο κ. Μητσοτάκης κατήγγειλε άπαντες ως συνωμοσιολόγους και κινδυνολόγους, τη στιγμή που δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τη δέσμευση της Γαλλίας ούτε καν στην υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Αντιθέτως, το Παρίσι τόνισε σε όλους τους τόνους ότι η συμφωνία αφορά μόνο την ελληνική κυριαρχία, ήτοι τα χωρικά ύδατα της «κόκκινης γραμμής» του κ. Γεραπετρίτη, των 6 ν.μ., ενώ ουδέποτε επισυνάφθηκε δέσμευση αποκλειστικής προμήθειας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας.
Τελευταίο επεισόδιο της αποτυχίας της Κυβέρνησης να δεσμεύσει τα συμμαχικά συμφέροντα στην έμπρακτη υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων συνιστά και η πληροφορία μεταβίβασης της ιταλικής Piaggio Aerospace στην τουρκική Baykar, μέσω της οποίας η Άγκυρα θα αποκτήσει πρόσβαση σε σημαντικές καινοτόμες τεχνολογικές εφαρμογές. Όταν, κατά τη σύναψη της ελληνοϊταλικής συμφωνίας για την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, επισημαίνονταν οι μείζονες υποχωρήσεις από πλευράς της χώρας μας, η Κυβέρνηση της Ν.Δ. απαντούσε ότι «η συμφωνία είναι πολύ σημαντική διπλωματικά» υπονοώντας ευρύτερες προεκτάσεις μιας στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ Αθήνας και Ρώμης. Τα δείγματα γραφής είναι και πάλι ορατά.
Η τακτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη να υλοποιεί φαραωνικά εξοπλιστικά προγράμματα, δαπανώντας δεκάδες δισεκατομμύρια των Ελλήνων φορολογουμένων, χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις, αποτελεί μια αυτοκτονική στρατηγική επιλογή. Η σημασία των εξοπλιστικών αγορών για τα κράτη-προμηθευτές κατέστη εμφανής κατά τις δηλώσεις της πρώην Υπουργού Άμυνας της Γαλλίας κας Παρλί όταν ευχαριστούσε την Ελλάδα «για τη δημιουργία 2.200 θέσεων εργασίας στα γαλλικά ναυπηγεία»! Ως εκ τούτου, η χώρα μας είχε τα περιθώρια και τις δυνατότητες να ασκήσει διαπραγματευτική πίεση, αλλά η Κυβέρνηση της Ν.Δ. προτίμησε για μια ακόμη φορά να τηρήσει τη στάση του «δεδομένου και προβλέψιμου», με τις συνέπειες να είναι καταιγιστικές για τη διεθνή θέση της πατρίδας μας.
