Στα 78 του χρόνια πέθανε ο σκηνοθέτης των Blue Velvet, Mulholland Drive και Twin Peaks, Ντέιβιντ Λιντς.
Ο Λιντς είχε αποκαλύψει το 2024 ότι έχει διαγνωστεί με εμφύσημα έπειτα από χρόνια καπνίσματος και πως δεν θα ήταν σε θέση να ξανασκηνοθετήσει. Η οικογένειά του ανακοίνωσε τον θάνατό του με ανάρτηση στο Facebook λέγοντας: «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια κοντά μας. Όμως όπως θα έλεγε και ο ίδιος “έχε τα μάτια σου στο ντόνατ και όχι στην τρύπα”»
Οι μεγάλες του επιτυχίες Twin Peaks, Blue Velvet, Lost Highway και Mulholland Drive είχαν στοιχεία ταινίων τρόμου, αλλά και νουάρ ενώ χαρακτηρίζουν το κύμα του κλασικού ευρωπαϊκού σουρεαλισμού.
Ο Ντέιβιντ Λιντς είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε τέσσερα παιδιά. Σύντροφός του από το 1986 έως το 1991 υπήρξε η Ιζαμπέλα Ροσελίνι.
Η καριέρα του
Ο Λιντς αρχικά ξεκίνησε ως ζωγράφος, αλλά αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης κινηματογράφου. Έφτιαξε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, το Six Men Getting Sick, το 1967, το οποίο ακολούθησαν άλλες ταινίες μικρού μήκους, με τις πιο αξιοσημείωτες να είναι το The Alphabet (1968) και το The Grandmother (1970).
To 1977 κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Λιντς, το Eraserhead, το οποίο έγινε «καλτ» και συμπεριλήφθηκε στη λίστα του Sight and Sound για τις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Το 1980 κυκλοφόρησε η δεύτερη ταινία του, το The Elephant Man, μια βιογραφική ταινία για την οποία έλαβε υποψηφιότητες για διάφορα Όσκαρ. Παράλληλα, ξεκίνησε να εκδίδει το από το 1983 και για εννέα χρόνια το κόμικ-στριπ Ο πιο θυμωμένος σκύλος στον κόσμο. Έπειτα, ανέλαβε την σκηνοθεσία μιας κινηματογραφικής προσαρμογής του Dune, ενός από τα πιο αγαπημένα βιβλια επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, αλλά σύμφωνα με αυτόν, το στούντιο τον εκμεταλλεύθηκε και δεν του έδωσε καθόλου δημιουργικό έλεγχο.
Ως αποτέλεσμα, το Dune (1984) έλαβε κακές κριτικές, και μέχρι σήμερα, ο Λιντς δεν το αναγνωρίζει ως δικιά του ταινία. Παρ’ όλα αυτά, το 1986, ο Λιντς κυκλοφόρησε το Blue Velvet, το οποίο θεωρείται μια από τις κορυφαίες ταινίες του, και το οποίο ονομάστηκε η 70οστή καλύτερη ταινία ολων των εποχών από το Sight and Sound.
To 1990 κυκολοφόρησε ίσως το πιο δημοφιλές έργο του Λιντς: η τηλεοπτική σειρά Twin Peaks. Το Twin Peaks έγινε ένα πολιτιστικό φαινόμενο, είχε ένα σημαντικό αντίκτυπο στον κόσμο των τηλεοπτικών σειρών (σύμφωνα με κάποιους, ανύψωσε την τηλεόραση σε τέχνη) και θεωρείται μια από τις καλύτερες και πιο σημαντικές σειρές όλων των εποχών.
Παράλληλα, ο Λιντς σκηνοθέτησε το Ατίθαση καρδιά, το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Ο Λιντς αποσύρθηκε από το Twin Peaks στην μέση της δεύτερης σεζόν, και παράλληλα το ενδιαφέρον του κοινού έπεσε, οδηγώντας σε μια πρόωρη ακύρωση της σειράς το 1991, οπότε ο Λιντς επέστρεψε για να σκηνοθετήσει το εμβληματικό τελευταίο επεισόδιο. Το 1992 ο Λιντς σκηνοθέτησε το αμφιλεγόμενο πρίκουελ στη σειρά Twin Peaks: Fire Walk With Me, το οποίο αρχικά απογοήτευσε τους οπαδούς και έλαβε κακές κριτικές, αλλά πλέον θεωρείται από πολλούς ως ένα παρεξηγημένο αριστούργημα. 22 χρόνια αργότερα, οι διαγραμμένες σκηνές της ταινίας συλλέχθηκαν και κυκλοφόρησαν ως μια νέα ταινία με τον τίτλο Twin Peaks: The Missing Pieces. Ο Λιντς κυκλοφόρησε άλλες δυο ταινίες πρίν την αλλαγή της χιλιετίας, και οι δύο έλαβαν πολύ καλές κριτικές: το Χαμένη Λεωφόρος (1997) και το The Straight Story (1999).
To 2001 κυκλοφόρησε η ταινία που πολλοί θεωρούν το αριστούργημα του Λιντς: το Οδός Μαλχόλαντ. Ονομάστηκε η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα από το BBC. Του χάρισε επίσης την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας. Έπειτα σκηνοθέτησε το Inland Empire (2006), το οποίο θεωρείται το πιο πειραματικό έργο του, και το οποίο επίσης έλαβε καλές (αν και μπερδεμένες) κριτικές.
Το 2017, μετά από μια απόσυρση που διήρκεσε μια δεκαετία, ο Λιντς επέστρεψε στον κινηματογράφο για να παραδώσει τη συνέχιση της ιστορίας του Twin Peaks, Twin Peaks: The Return. Δημιούργησε διαφωνία για το αν πρόκειται για μια ταινία ή μια τηλεοπτική σεζόν, καθώς γυρίστηκε ως ταινία και ορισμένοι συντελεστές της υποστηρίζαν πως είναι μια ταινία, αλλά κυκλοφόρησε σε 18 ξεχωριστά μέρη. Το The Return έλαβε διθυραμβικές κριτικές: ονομάστηκε η καλύτερη ταινία της χρονιάς, και αργότερα της δεκαετίας, από διάφορες σημαντικές δημοσιεύσεις, και η καλύτερη τηλεοπτική σειρά της χρονιάς και της δεκαετίας από άλλες.
