Η ευρωβουλευτής του ΕΛΚ, Ε. Μελέτη, σε τοποθέτησή της στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αναφέρθηκε στη σημασία της Συνθήκης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Παιδιών, με αφορμή την 35η επέτειό της. Τόνισε ότι, παρά την υπογραφή της από 196 χώρες, οι προκλήσεις για την προστασία των παιδιών παραμένουν έντονες. Ανέδειξε ζητήματα όπως η πρόσβαση σε βασικά αγαθά, η παιδική εργασία και η έλλειψη εκπαίδευσης, επισημαίνοντας την ανάγκη για πιο στοχευμένες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις.
Η κα. Μελέτη υπογράμμισε ότι οι συνθήκες που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή των παιδιών – όπως οι ένοπλες συγκρούσεις, η οικονομική αστάθεια και ακραίες πολιτισμικές πρακτικές – απαιτούν συντονισμένες δράσεις και υπευθυνότητα από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς. Παρότρυνε για την εφαρμογή πρακτικών μέτρων, ώστε τα δικαιώματα των παιδιών να μην παραμένουν απλώς στόχοι στα χαρτιά, αλλά να γίνονται πραγματικότητα για κάθε παιδί, ανεξαρτήτως γεωγραφίας ή κοινωνικοοικονομικών συνθηκών.
Στη συνέχεια της σχετικής συζήτησης στην ολομέλεια, η ευρωβουλευτής της ΝΔ, Ελεονώρα Μελέτη, απάντησε σε παρέμβαση Γερμανίδας ευρωβουλευτή, η οποία υποστήριξε ότι η ανατροφή των παιδιών αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα των γονέων και ότι το κράτος δεν πρέπει να εμπλέκεται. Η κα. Μελέτη επεσήμανε την ανάγκη για κρατική μέριμνα σε περιπτώσεις ακατάλληλης γονεϊκότητας, φέρνοντας ως παραδείγματα περιστατικά γονεϊκής παραμέλησης, συναισθηματικής και ψυχολογικής κακοποίησης, καθώς και περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης:
«Κυρία Πρόεδρε, έχουν περάσει 35 χρόνια από τη Συνθήκη του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Παιδιών, μια συνθήκη η οποία ορίζει πως όλα τα παιδιά του κόσμου πρέπει να είναι ασφαλή, υγιή, να έχουν πρόσβαση στην τροφή, στην εκπαίδευση, στην ιατρική φροντίδα, στο παιχνίδι, στην τεχνολογία, στην ευτυχία. 196 χώρες από την πρώτη στιγμή υπέγραψαν και επικύρωσαν αυτήν τη συνθήκη, γιατί όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι τα παιδιά μάς έχουν ανάγκη, έχουν ανάγκη από την προστασία μας. Και εμείς, όμως, έχουμε ανάγκη από τα παιδιά, γιατί τα παιδιά είναι η ζωή του μέλλοντος στο τώρα.
Σήμερα όμως, 35 χρόνια μετά τη συνθήκη, γίνεται ξεκάθαρο πως μία υπογραφή δεν αρκεί μονάχα, δεν καθιστά αυτονόητο πως θα εξασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που κινδυνεύουν, που κακοποιούνται, που εγκαταλείπονται, που δεν πάνε σχολείο, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν πατρίδα. Παιδιά που δουλεύουν, που δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη. Παιδιά που είναι εθισμένα στο διαδίκτυο από τα τέσσερά τους χρόνια. Εκεί έξω υπάρχουν ακόμα παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι ένοπλες συγκρούσεις, κάποιες ακραίες πολιτισμικές πρακτικές, η οικονομική αστάθεια, οι παθογένειες της ενήλικης κοινωνίας είναι πράγματα για τα οποία τα παιδιά δεν φέρουν καμία απολύτως ευθύνη, και όμως πληρώνουν για αυτά. Και εγώ αναρωτιέμαι, αν έρθει ένα παιδί και μας κοιτάξει στα μάτια και μας ρωτήσει: «Γιατί; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί δεν τα αποτρέπετε;», εμείς τι θα τους απαντήσουμε;»
