Ο Βουλευτής ΝΔ Φθιώτιδας και πρώην Υπουργός, Γιάννης Οικονόμου, ήταν ομιλητής κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Μεταπολίτευση 1974-1975», την Τετάρτη, στο αμφιθέατρο του βιοκλιματικού κτιρίου της ΔΕΥΑ Λαμίας, μαζί με τους συγγραφείς του βιβλίου, Βουλευτή ΝΔ Α’ Αθηνών, πρώην Υπουργό και καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου, Άγγελο Συρίγο και τον καθηγητή ΕΚΠΑ και γενικό γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Ευάνθη Χατζηβασιλείου.
Ο Γιάννης Οικονόμου τόνισε ότι «βασική αποστολή της πολιτικής είναι να κινητοποιεί σε συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα γύρω από γεγονότα σταθμούς της ιστορίας μας. Γιατί μέσα από αυτά ,και ιδιαίτερα μέσα από την αξιολόγηση και την ερμηνεία που η χρονική απόσταση επιτρέπει να γίνουν με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα μπορούμε να απαντήσουμε σε κρίσιμα ερωτήματα για τις ιδεολογικές ταυτότητες, για τις πολιτικές συμπεριφορές. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα και την ιστορία από τον μύθους. Η γνώση της ιστορίας μας βοηθά στη χειραφέτηση μας απέναντι τόσο σε αυτούς που επιχειρούν να αποιδεολογικοποιήσουν την πολιτική όσο και σε εκείνους που διαστρεβλώνουν την ιστορική μνήμη για να διχάσουν και να δηλητηριάσουν τα μυαλά των ανθρώπων. Γιατί η μνήμη είναι δύναμη. Η αναδίφηση του άμεσου παρελθόντος μπορεί να προσφέρει σανίδες πλεύσης για τις φουρτούνες που έρχονται. Και καθαρό βλέμμα στο σήμερα».
Όπως σημείωσε ο πρώην Υπουργός, «οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις που γέννησε το 1974 δεν έκλεισαν. Παραμένουν εκκρεμείς. Είναι περίεργο ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε, σε πολύ δύσκολες περιόδους, από το 1909 έως το 1967, και βυθίστηκε σε τεράστια κρίση στην εποχή των παχέων αγελάδων της Ευρωπαϊκής πορείας της. Είναι ένα ιστορικό οξύμωρο. Τη στιγμή του άλματος, ο βατήρας έσπασε, πέσαμε και παραμένουμε τραυματισμένοι».
Παράλληλα, επεσήμανε ότι «η κατάκτηση της εδραιωμένης, φιλελεύθερης δημοκρατίας και της δυτικής/ευρωπαϊκής ταυτότητας –γιατί αυτό, σε τελικά ανάλυση, ήταν η Μεταπολίτευση– έγινε με μεγάλο κόπο και μέσα σε μεγάλες αβεβαιότητες. Η παρατήρηση περί του μη αυτονόητου και αυτόματου είναι καίρια. Γιατί δεν ήταν δεδομένα, σε μια χώρα που οι πληγές του εμφυλίου έχαιναν ακόμα και ο κίνδυνος μιας τουρκικής εισβολής ήταν ορατός. Η Ελλάδα είχε την ευτυχία να διαθέτει εκείνη την περίοδο μια ηγεσία έμπειρη, ψύχραιμη και ικανή, που τα ζύγισε όλα και έκανε όσα απαιτούσε η ιστορική και πολιτική συγκυρία. Ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα. Μια χώρα με το παρελθόν της Ελλάδας και τα χαρακτηριστικά της θα μπορούσε το 1974 να περιπέσει σε βαριές περιπέτειες και να μην βγει ποτέ από αυτές.
Μέσα από το βιβλίο, ως κεντρικό πρόσωπο του στόχου αυτού αναδεικνύεται ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής».
